นี่เป็นกระทู้แรกของเราคะ อาจจะยาวนิดนึงนะ
เรื่องมีอยู่ว่า ...
คืนก่อนนั้น เราไปนอนบ้านเพื่อน (อย่าเรียกว่านอนเลย เล่นดีกว่า เพราะโต้รุ่งกัน)
แล้วพอ ตอน 11 โมงเช้าของอีกวันนึง พ่อก็ได้โทรมา บอกว่า
"แม่รถคว่ำ มาเอาเป๋าตังที่บ้าน แล้วไปโรงพยาบาล แม่อยู่ห้องฉุกเฉิน"
วางสาย ปุ๊ป เราก็ควบมอเตอร์ไซด์ ด้วยความเป็นห่วงกับตกใจ ก็ บิดไป 80 km/hr
ในใจก็ คิดตลอดว่า แม่จะเป็นอะไรมากไหม
พอไปถึง ก็ถามพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉินว่า มีคนชื่อ.... เป็นยังไงบ้างคะ
"พยาบาลก็บอกว่า คางแตกกับข้อมือบวมครับ กำลังเอ็กซ์สเรย์อยู่ ตอนนี้ญาติยังเยี่ยมไม่ได้"
เราก็รอ ซักครึ่ง ชั่วโมง พยาบาลก็ลากเตียงแม่ออกมาจากห้องเอ็กซ์สเรย์ พร้อมกับเพื่อนของแม่อีกคนที่มาช่วย เราเลยเดินตามเข้าไป
พอแม่เห็นเราก็เอามือมาจับมือเรา เราก็แทบจะร้องไห้ แม่คงจะเจ็บมาก เลือดเลอะเต็มเสื้อ ตรงคางก็มีผ้าก็อตปิด เลือดเยอะมาก ลากยาวมาถึงตรงคอเลย
แล้ว เราก็เดินตามแม่ไปที่ห้องฉุกเฉิน เราบอกแม่ว่า มาแล้วนะ แล้วจับมือ จับแขนแม่
ซักพัก หมอก็มา ถามอาการ ถามว่าไปทำไรมา บลาๆ พร้อมขอดูแผลที่คางของแม่
ตอนเราเช็ดเลือดที่หน้าแม่ แม่ยังทำหน้าปวดเลย หมอมาถึงหมอก็ดึง เน้นว่า ดึง กาวที่แปะออก
ผลปรากฏว่า แม่คางแตกยาวประมาณนิ้วกว่า แล้วลึกมากด้วย เราเห็นแล้ว หน้าเรามืดเลยคะ
ไม่ใช่กลัวเลือดหรืออะไร แต่แบบ ทั้งช๊อค ทั้งใจสั่น จนเพื่อนเรา พยุงเราไปนั่งตรงบันไดเหยียบขึ้นเตียง
เรา นั่งหลับตา ฟุบไปซักนาทีกว่า หมอพูดกับแม่อะไรบ้างเราก็ฟังไม่รู้เรื่องเลยคะ
ทั้งหายใจไม่ออก ทั้งอึดอัด ทั้งมึนหัว หน้ามืด อยากจะอ้วก มาหมดเลย
เพราะความที่ว่า เราไม่ได้นอน และไม่ได้กินข้าว เช้ากับเที่ยง กินแค่น้ำ เท่านั้นแหละ หน้ามืดจะเป็นลมเลย
ซักพักหมอต้องเย็บแผลที่คาง หมอเลยบอกว่า ให้ออกไปก่อน เพื่อนแม่เลยไล่เรากับเพื่อนให้ไปกินข้าว
พอถึงบ้านเพื่อน ประมาณ บ่าย1 เรากินข้าวได้ซักสองสามคำ ก็นอน(หลับตา)พักบ้านเพื่อน ซักแปป บ่าย2 พ่อก็โทรตามให้ ไปเฝ้าแม่
ไปถึง แม่ก็อาการดีขึ้นแล้ว รอหมอ พลาสติก(เกี่ยวกับกราม)มาดูว่า กรามหักไหม แม่ปวด
กว่าจะได้ออกจากห้องฉุกเฉิน ก็ปาไป 5โมงแล้ว
ก่อนนั้น ช่วง 4โมงครึ่ง เราได้ให้แฟนโทรบอกน้อง(โทรไปแล้วน้องชอบไม่รับโทรศัพท์)ว่า "แม่รถล้ม มารอที่บ้านเลย"
พอตอนใกล้จะออก เราก็โทรไปย้ำ ว่าจะให้ ต้มโจ้กให้แม่หน่อย น้องก็ไม่รับสาย เราเลยขี่รถกลับบ้านมาเลย
ถึงบ้านปุ๊ป ก็คิดว่าน้องจะอยู่บ้านแล้ว กะจะให้ ดูแลแม่ต่อให้หน่อย เพราะเราไม่ไหวแล้ว
ทั้งมึนหัว ทั้งอึดอัด หายใจไม่ออก อยากอ้วก นั่งทนในห้องฉุกเฉิน มาหลายชั่วโมง
(ไม่รู้เป็นอะไร อยู่ข้างนอกก็ยังโอเค แต่พอเข้ามาข้างในก็หายใจไม่ออก)
น้องก็ไม่อยู่ ถามพ่อ พ่อก็อกว่า น้องยังไม่กลับ เราเลยต้อง(ลากสังขาร)ไปต้มโจ้กซองให้แม่กิน
แล้วเช็ด รอยเลือดให้แม่ พอดูแลอะไรเรียบร้อยแล้ว เราก็ปลีกตัวไปอาบน้ำ
(ไม่ได้อาบตั้งแต่เมื่อคืน ไม่พอขี่รถไปๆกลับๆ แดดร้อน อยู่ในห้องฉุกเฉินก็เหงื่อแตกตลอดเวลา พึ่งมารู้ว่าใจสั่นตลอดหัวใจเต้นแรงเหงื่อเลยออก)
พออาบน้ำเสร็จ เราก็บ่นว่า อ้ออ น้องยังไม่มาเลย แม่ก็บอกว่า น้องมาแล้ว แล้วก็ไปเรียนพิเศษต่อแล้ว
เราเลย รู้สึกโมโหมาก เพราะ กว่าน้องจะกลับบ้านก็ปาไปเกือบสองชั่วโมงเต็มๆ ทั้งๆที่บ้านกับโรงเรียนก็ ห่างกันแค่ ครึ่งชั่วโมง
แล้วเราก็บอกแม่กับพ่อว่า ขอขึ้นไปนอนนะ เมื่อคืนไม่ได้นอน มึนหัว
ละขึ้นไปนั่งร้องไห้บนห้อง ทั้งสมเพชตัวเอง ทั้งโกรธน้อง
พอมาวันนี้
แม่ก็โอเคขึ้น พูดได้ตามปกติ บ่นได้ตามประสาผู้หญิง แต่เคี้ยวยังไม่ค่อยได้เพราะปวดกราม
พอช่วงเย็นๆ เพื่อนก็เอารถมารับ เพราะจะส่งไปตัดผม แต่ ลุงเพื่อนจะแลกรถก่อน เราไปนั่งเล่นบ้านเพื่อน
แล้ว ตอน 2ทุ่มกว่าๆ กำลังจะออกไปตัดผม พ่อก็โทรมา ว่า แม่เข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว
หมอบอกว่า เป็นความดันสูง แล้วแม่กินยาแก้ปวดที่แรงเกินไป ทั้งอ้วกทั้มึนหัว หมอเลยบอกว่า ให้นอนซักคืนนึง ดูอาการ
ตอนกำลังไปหาแม่ เราก็โทรบอกน้อง น้องก็ไมรับสาย(อีกตามเคย) เราก็ให้แฟนโทรหาอีกครั้ง น้องก็บอกว่า ดูหนังอยู่
ก็รอแม่ตรวจซักชั่วโมงนึงก็ย้าย แม่ขึ้นไปบนห้อง พ่อก็ถามว่า โทรบอกน้องยัง เราก็ตอบไปตามตรงว่า ดูหนังอยู่
พ่อเลยบอกว่า เอ้า ไหนตะกี้บอกว่าทำงาน เราก็ เออๆ ออๆไป ในใจก็เริ่มโมโหอีกรอบ(เมื่อวานก็ยังไม่หายโกรธเลย)
พอถึงห้องแล้ว ลุงของเพื่อนก็จะมาเอารถ เราเลยต้องกลับไปเอารถที่บ้าน พ่อเลยฝากให้น้องซื้อโจ้กให้แม่(ทั้งพ่อทั้งแม่ยังไม่ได้กินข้าว)
พ่อโทรไปตอน สองทุ่มกว่าๆ เราก็ออกมาตอน4ทุ่ม เพื่อมาเอารถแล้วก็เก็บของมานอนเฝ้าแม่
แล้ว เราก็ไปหาอะไรกินกับเพื่อนก่อน (เพราะพ่อรอน้อง) แต่ตอนกำลังกินอยู่ พ่อก็โทรตามว่าอยู่ไหน น้องยังไม่มา ถ้าอยู่บ้านแล้วก็ฝากซื้อโจ้ก
เราเลยให้แฟนโทรไปเร่ง (เพราะงอนน้องเลยไม่อยากคุยด้วย) ซักครึ่งชั่วโมง น้องก็โทรมาบอกว่าหาทางเข้าไม่เจอ บลาๆๆ
พอคุยเสร็จเราก็กลับบ้านไปเก็บของ น้องก็เข้ามา บอกว่าไปหาไรกินกัน (ซึ่งตอนนั้นเรางอน) เราเลยบอกว่า ไม่อะ ต้องรีบไปเฝ้าแม่ เดี๋ยวซื้อข้าวเซเว่น
เสร็จแล้วเราก็ถามว่า ทำไมไม่รบไปหาแม่ มันก้บอกว่า "ก็มีรายงาน ต้องส่งภายในเที่ยงคืนวันนี้ ถ้าไม่ส่งมันจะได้30คะแนน"
เราเลยพูดตัดไป ว่า "ระหว่างคนในครอบครัวกับคะแนนจะเลือกอันไหน ?!" น้องก็ฟึดฟัด เหมือนโมโห แล้วเดินออกบ้านไปเลย
แฟนก็พึ่งมาบอกว่า คุยกับน้องแล้ว น้องแค่ทำไรไม่ถูก ตอนที่เราพูด น้องแทบจะร้องไห้ บลาๆ แฟนแนะนำให้พูดกับน้องดีๆ คุยกันสองคนดีกว่า
แต่คือเราไม่อยากพูดกับน้องอะ กลัวพูดแล้วจะโมโห เถียงกัน ตีกัน
เราไม่เข้าใจว่า ทำไมถึงไม่รีบมา ถึงแม้ว่าแม่จะเป็นหนักเป็นเบาขนาดไหนก็เถอะ คนเป็นลูกยังไงมันก็ต้องเป็นห่วงอะ
เลยอยากจะปรึกษาว่า
1 น้องเป็นผู้ชาย(ไม่แท้) ปกติผู้ชายจะไม่ค่อยแคร์หรือวว่าอะไร ทำไมถึงไม่กระตือรือร้นรีบมา
2 ทำยังไงให้น้องรักครอบครัว แคร์ครอบครัว คือบางอย่างเราก็ทำคนเดียวไม่ไหว
3 ทำยังไงให้หายเครียด เราก็ใกล้จะเป็นผู้นำครอบครัวแล้ว เราอายุ 20 แม่อายุ50ปลาายๆ พ่ออายุ 60ต้นๆ (ความห่างของอายุมันมากเกินไป ถ้าพ่อแม่เป็นอะไรขึ้นมา เราก็ต้อง รอรับช่วงต่อ ของงานทางบ้าน)
ปล แม่รถล้มเพราะ ถนนเปื้อนน้ำมัน จะโทษใครก็ไม่ได้
ปล ตั้งแต่แม่เข้าโรงพยาบาล มา เราเครียด กินอะไรไม่ลง เกร้งไหล่ตลอดเวลา แล้วก็อึดอัดหายใจไม่ออก ตลอดเลย
หรือเป็นเพราะ เราบ้าไปเอง เป็นห่วงมากเกินไป ??
ระหว่างเรียนกับครอบครัว อันไหนสำคัญกว่ากัน!!(ปรึกษากับระบายคะ)
เรื่องมีอยู่ว่า ...
คืนก่อนนั้น เราไปนอนบ้านเพื่อน (อย่าเรียกว่านอนเลย เล่นดีกว่า เพราะโต้รุ่งกัน)
แล้วพอ ตอน 11 โมงเช้าของอีกวันนึง พ่อก็ได้โทรมา บอกว่า
"แม่รถคว่ำ มาเอาเป๋าตังที่บ้าน แล้วไปโรงพยาบาล แม่อยู่ห้องฉุกเฉิน"
วางสาย ปุ๊ป เราก็ควบมอเตอร์ไซด์ ด้วยความเป็นห่วงกับตกใจ ก็ บิดไป 80 km/hr
ในใจก็ คิดตลอดว่า แม่จะเป็นอะไรมากไหม
พอไปถึง ก็ถามพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉินว่า มีคนชื่อ.... เป็นยังไงบ้างคะ
"พยาบาลก็บอกว่า คางแตกกับข้อมือบวมครับ กำลังเอ็กซ์สเรย์อยู่ ตอนนี้ญาติยังเยี่ยมไม่ได้"
เราก็รอ ซักครึ่ง ชั่วโมง พยาบาลก็ลากเตียงแม่ออกมาจากห้องเอ็กซ์สเรย์ พร้อมกับเพื่อนของแม่อีกคนที่มาช่วย เราเลยเดินตามเข้าไป
พอแม่เห็นเราก็เอามือมาจับมือเรา เราก็แทบจะร้องไห้ แม่คงจะเจ็บมาก เลือดเลอะเต็มเสื้อ ตรงคางก็มีผ้าก็อตปิด เลือดเยอะมาก ลากยาวมาถึงตรงคอเลย
แล้ว เราก็เดินตามแม่ไปที่ห้องฉุกเฉิน เราบอกแม่ว่า มาแล้วนะ แล้วจับมือ จับแขนแม่
ซักพัก หมอก็มา ถามอาการ ถามว่าไปทำไรมา บลาๆ พร้อมขอดูแผลที่คางของแม่
ตอนเราเช็ดเลือดที่หน้าแม่ แม่ยังทำหน้าปวดเลย หมอมาถึงหมอก็ดึง เน้นว่า ดึง กาวที่แปะออก
ผลปรากฏว่า แม่คางแตกยาวประมาณนิ้วกว่า แล้วลึกมากด้วย เราเห็นแล้ว หน้าเรามืดเลยคะ
ไม่ใช่กลัวเลือดหรืออะไร แต่แบบ ทั้งช๊อค ทั้งใจสั่น จนเพื่อนเรา พยุงเราไปนั่งตรงบันไดเหยียบขึ้นเตียง
เรา นั่งหลับตา ฟุบไปซักนาทีกว่า หมอพูดกับแม่อะไรบ้างเราก็ฟังไม่รู้เรื่องเลยคะ
ทั้งหายใจไม่ออก ทั้งอึดอัด ทั้งมึนหัว หน้ามืด อยากจะอ้วก มาหมดเลย
เพราะความที่ว่า เราไม่ได้นอน และไม่ได้กินข้าว เช้ากับเที่ยง กินแค่น้ำ เท่านั้นแหละ หน้ามืดจะเป็นลมเลย
ซักพักหมอต้องเย็บแผลที่คาง หมอเลยบอกว่า ให้ออกไปก่อน เพื่อนแม่เลยไล่เรากับเพื่อนให้ไปกินข้าว
พอถึงบ้านเพื่อน ประมาณ บ่าย1 เรากินข้าวได้ซักสองสามคำ ก็นอน(หลับตา)พักบ้านเพื่อน ซักแปป บ่าย2 พ่อก็โทรตามให้ ไปเฝ้าแม่
ไปถึง แม่ก็อาการดีขึ้นแล้ว รอหมอ พลาสติก(เกี่ยวกับกราม)มาดูว่า กรามหักไหม แม่ปวด
กว่าจะได้ออกจากห้องฉุกเฉิน ก็ปาไป 5โมงแล้ว
ก่อนนั้น ช่วง 4โมงครึ่ง เราได้ให้แฟนโทรบอกน้อง(โทรไปแล้วน้องชอบไม่รับโทรศัพท์)ว่า "แม่รถล้ม มารอที่บ้านเลย"
พอตอนใกล้จะออก เราก็โทรไปย้ำ ว่าจะให้ ต้มโจ้กให้แม่หน่อย น้องก็ไม่รับสาย เราเลยขี่รถกลับบ้านมาเลย
ถึงบ้านปุ๊ป ก็คิดว่าน้องจะอยู่บ้านแล้ว กะจะให้ ดูแลแม่ต่อให้หน่อย เพราะเราไม่ไหวแล้ว
ทั้งมึนหัว ทั้งอึดอัด หายใจไม่ออก อยากอ้วก นั่งทนในห้องฉุกเฉิน มาหลายชั่วโมง
(ไม่รู้เป็นอะไร อยู่ข้างนอกก็ยังโอเค แต่พอเข้ามาข้างในก็หายใจไม่ออก)
น้องก็ไม่อยู่ ถามพ่อ พ่อก็อกว่า น้องยังไม่กลับ เราเลยต้อง(ลากสังขาร)ไปต้มโจ้กซองให้แม่กิน
แล้วเช็ด รอยเลือดให้แม่ พอดูแลอะไรเรียบร้อยแล้ว เราก็ปลีกตัวไปอาบน้ำ
(ไม่ได้อาบตั้งแต่เมื่อคืน ไม่พอขี่รถไปๆกลับๆ แดดร้อน อยู่ในห้องฉุกเฉินก็เหงื่อแตกตลอดเวลา พึ่งมารู้ว่าใจสั่นตลอดหัวใจเต้นแรงเหงื่อเลยออก)
พออาบน้ำเสร็จ เราก็บ่นว่า อ้ออ น้องยังไม่มาเลย แม่ก็บอกว่า น้องมาแล้ว แล้วก็ไปเรียนพิเศษต่อแล้ว
เราเลย รู้สึกโมโหมาก เพราะ กว่าน้องจะกลับบ้านก็ปาไปเกือบสองชั่วโมงเต็มๆ ทั้งๆที่บ้านกับโรงเรียนก็ ห่างกันแค่ ครึ่งชั่วโมง
แล้วเราก็บอกแม่กับพ่อว่า ขอขึ้นไปนอนนะ เมื่อคืนไม่ได้นอน มึนหัว
ละขึ้นไปนั่งร้องไห้บนห้อง ทั้งสมเพชตัวเอง ทั้งโกรธน้อง
พอมาวันนี้
แม่ก็โอเคขึ้น พูดได้ตามปกติ บ่นได้ตามประสาผู้หญิง แต่เคี้ยวยังไม่ค่อยได้เพราะปวดกราม
พอช่วงเย็นๆ เพื่อนก็เอารถมารับ เพราะจะส่งไปตัดผม แต่ ลุงเพื่อนจะแลกรถก่อน เราไปนั่งเล่นบ้านเพื่อน
แล้ว ตอน 2ทุ่มกว่าๆ กำลังจะออกไปตัดผม พ่อก็โทรมา ว่า แม่เข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว
หมอบอกว่า เป็นความดันสูง แล้วแม่กินยาแก้ปวดที่แรงเกินไป ทั้งอ้วกทั้มึนหัว หมอเลยบอกว่า ให้นอนซักคืนนึง ดูอาการ
ตอนกำลังไปหาแม่ เราก็โทรบอกน้อง น้องก็ไมรับสาย(อีกตามเคย) เราก็ให้แฟนโทรหาอีกครั้ง น้องก็บอกว่า ดูหนังอยู่
ก็รอแม่ตรวจซักชั่วโมงนึงก็ย้าย แม่ขึ้นไปบนห้อง พ่อก็ถามว่า โทรบอกน้องยัง เราก็ตอบไปตามตรงว่า ดูหนังอยู่
พ่อเลยบอกว่า เอ้า ไหนตะกี้บอกว่าทำงาน เราก็ เออๆ ออๆไป ในใจก็เริ่มโมโหอีกรอบ(เมื่อวานก็ยังไม่หายโกรธเลย)
พอถึงห้องแล้ว ลุงของเพื่อนก็จะมาเอารถ เราเลยต้องกลับไปเอารถที่บ้าน พ่อเลยฝากให้น้องซื้อโจ้กให้แม่(ทั้งพ่อทั้งแม่ยังไม่ได้กินข้าว)
พ่อโทรไปตอน สองทุ่มกว่าๆ เราก็ออกมาตอน4ทุ่ม เพื่อมาเอารถแล้วก็เก็บของมานอนเฝ้าแม่
แล้ว เราก็ไปหาอะไรกินกับเพื่อนก่อน (เพราะพ่อรอน้อง) แต่ตอนกำลังกินอยู่ พ่อก็โทรตามว่าอยู่ไหน น้องยังไม่มา ถ้าอยู่บ้านแล้วก็ฝากซื้อโจ้ก
เราเลยให้แฟนโทรไปเร่ง (เพราะงอนน้องเลยไม่อยากคุยด้วย) ซักครึ่งชั่วโมง น้องก็โทรมาบอกว่าหาทางเข้าไม่เจอ บลาๆๆ
พอคุยเสร็จเราก็กลับบ้านไปเก็บของ น้องก็เข้ามา บอกว่าไปหาไรกินกัน (ซึ่งตอนนั้นเรางอน) เราเลยบอกว่า ไม่อะ ต้องรีบไปเฝ้าแม่ เดี๋ยวซื้อข้าวเซเว่น
เสร็จแล้วเราก็ถามว่า ทำไมไม่รบไปหาแม่ มันก้บอกว่า "ก็มีรายงาน ต้องส่งภายในเที่ยงคืนวันนี้ ถ้าไม่ส่งมันจะได้30คะแนน"
เราเลยพูดตัดไป ว่า "ระหว่างคนในครอบครัวกับคะแนนจะเลือกอันไหน ?!" น้องก็ฟึดฟัด เหมือนโมโห แล้วเดินออกบ้านไปเลย
แฟนก็พึ่งมาบอกว่า คุยกับน้องแล้ว น้องแค่ทำไรไม่ถูก ตอนที่เราพูด น้องแทบจะร้องไห้ บลาๆ แฟนแนะนำให้พูดกับน้องดีๆ คุยกันสองคนดีกว่า
แต่คือเราไม่อยากพูดกับน้องอะ กลัวพูดแล้วจะโมโห เถียงกัน ตีกัน
เราไม่เข้าใจว่า ทำไมถึงไม่รีบมา ถึงแม้ว่าแม่จะเป็นหนักเป็นเบาขนาดไหนก็เถอะ คนเป็นลูกยังไงมันก็ต้องเป็นห่วงอะ
เลยอยากจะปรึกษาว่า
1 น้องเป็นผู้ชาย(ไม่แท้) ปกติผู้ชายจะไม่ค่อยแคร์หรือวว่าอะไร ทำไมถึงไม่กระตือรือร้นรีบมา
2 ทำยังไงให้น้องรักครอบครัว แคร์ครอบครัว คือบางอย่างเราก็ทำคนเดียวไม่ไหว
3 ทำยังไงให้หายเครียด เราก็ใกล้จะเป็นผู้นำครอบครัวแล้ว เราอายุ 20 แม่อายุ50ปลาายๆ พ่ออายุ 60ต้นๆ (ความห่างของอายุมันมากเกินไป ถ้าพ่อแม่เป็นอะไรขึ้นมา เราก็ต้อง รอรับช่วงต่อ ของงานทางบ้าน)
ปล แม่รถล้มเพราะ ถนนเปื้อนน้ำมัน จะโทษใครก็ไม่ได้
ปล ตั้งแต่แม่เข้าโรงพยาบาล มา เราเครียด กินอะไรไม่ลง เกร้งไหล่ตลอดเวลา แล้วก็อึดอัดหายใจไม่ออก ตลอดเลย
หรือเป็นเพราะ เราบ้าไปเอง เป็นห่วงมากเกินไป ??